Debate!

ΠΕΝΤΕ πολιτικοί αρχηγοί, επτά δημοσιογράφοι, δύο ώρες και κάτι τηλεοπτικής μετάδοσης από εννιά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας: Το ελληνικό debate αποτελεί αναμφίβολα μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Πρώτον, επειδή σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν θα διεξαχθεί γι΄ αυτές τις ευρωεκλογές debate σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών. Μόνον εμείς!

Και δεύτερον, επειδή σε καμιά χώρα του κόσμου δεν διεξάγεται η τηλεοπτική μονομαχία των πολιτικών αρχηγών με αυτήν τη διαδικασία.

Όπου διεξάγεται (γιατί υπάρχουν και χώρες που αρνούνται να υιοθετήσουν την πρακτική), η διαδικασία προβλέπει οι αρχηγοί (δύο ή περισσότεροι) να στέκουν ο ένας απέναντι στον άλλον, να διαλέγονται απευθείας, να ρωτούν τον αντίπαλο και να απαντούν στις ερωτήσεις του, με τους δημοσιογράφους (που ποτέ δεν είναι περισσότεροι από δύο, σπανίως τρεις) να διατηρούν έναν ρόλο δευτερεύοντα και υποβοηθητικό. Στη χώρα μάλιστα όπου το είδος γεννήθηκε, τις ΗΠΑ, εδώ και χρόνια δοκιμάζουν τρόπους άμεσης εμπλοκής πολιτών που θέτουν οι ίδιοι, είτε πρόσωπο με πρόσωπο είτε από μακριά, μέσω της τεχνολογίας, ερωτήματα στους υποψήφιους ηγέτες τους. Με στόχο να αξιοποιηθεί το τηλεοπτικό μέσο για να παρασυρθούν στον δημόσιο διάλογο, να παρακινηθούν να μετάσχουν στη δημόσια ζωή όσο γίνεται περισσότερα εκατομμύρια πολιτών, και προπάντων εκείνοι που, συνήθως, απέχουν, δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν παρακολουθούν δελτία ειδήσεων. «Με απαντήσεις των 90 ή 120 δευτερολέπτων- είχε πει ένας Αμερικανός ειδικός- αποκλείεται να γίνουν τα debates πεδία υψηλού επιπέδου πολιτικού διαλόγου. Αλλά δεν είναι αυτός ο προορισμός τους. Ο προορισμός τους είναι περισσότερο εκπαιδευτικός - να εντάξουν στον δημόσιο διάλογο ανθρώπους που βρίσκονται έξω από τα όριά του».

Εμείς μοιάζει να πηγαίνουμε κόντρα στο διεθνές ρεύμα: όλο και περισσότεροι δημοσιογράφοι, όλο και πιο αποστειρωμένες διαδικασίες, πολιτικοί που κρύβονται πίσω από μια διαδικασία που τους διασφαλίζει από κάθε κίνδυνο, από κάθε απρόοπτο και κανάλια που αντιλαμβάνονται το debate όχι ως μια στιγμή να ξεπληρώσουν στον δημόσιο χώρο ένα μέρος της υποχρέωσής τους για συμβολή στον δημόσιο διάλογο, αλλά ως έναν ηλίθιο ανταγωνισμό για τον προσπορισμό ψευδούς κύρους.

Άρχισε στραβά αυτή η ιστορία πριν από 20 ολόκληρα χρόνια, όταν, το φθινόπωρο του 1989, το πρώτο οιονεί debate made in Greece πήρε τη μορφή τριών παράλληλων συνεντεύξεων των τριών αρχηγών, σε τρεις αλληλοδιάδοχες μέρες, σε ένα κοινό πάνελ τριών δημοσιογράφων. Όσοι μετείχαμε σε εκείνη την πρώτη απόπειρα ελπίζαμε ότι αυτό θα ήταν ένα πρώτο βήμα προς μια πολιτικά ενήλικη χρήση της τηλεόρασης από την πολιτική. Δυστυχώς, 20 χρόνια αργότερα βρισκόμαστε ακόμη εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε: πέντε παράλληλες συνεντεύξεις πέντε αρχηγών που, απλώς, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον.

Και σκέφτομαι ότι, αν ο λόγος που η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που κάνει σ΄ αυτές τις ευρωεκλογές debate είναι για να παρακινηθούν οι αποκαρδιωμένοι πολίτες της να μετάσχουν στις εκλογές, να εμπιστευθούν την πολιτική διαδικασία, θα χρειαστεί απόψε μεγάλη προσπάθεια και από τους 12 μετέχοντες ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι το ακριβώς αντίθετο.

Καλή τους τύχη. Και μακάρι αυτή να είναι η τελευταία φορά...

Του Παύλου Τσίμα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στην Εφημερίδα Τα Νέα στης 28 Μαΐου 2009 στην σελίδα 8

Οι κανόνες του σημερινού debate

Στις 8 το βράδυ ξεκινά τηλεοπτική αναμέτρηση των πέντε πολιτικών αρχηγών ενόψει των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου. Τη συζήτηση θα συντονίζει η Μαρία Χούκλη.

Ερωτήσεις θα υποβάλουν από το Mega η Όλγα Τρέμη, από τον ΑΝΤ1 ο Νίκος Ευαγγελάτος, από το Alter ο Ανδρέας Κωνσταντάτος, από τον Alpha ο Αντώνης Σρόιτερ, από το Star ο Αιμίλιος Λιάτσος και από το ΣΚΑΪ η Σία Κοσιώνη.

Οι θεματικές ενότητες θα είναι έξι. Κάθε ερώτηση θα διατυπώνεται σε 30'', ενώ ο πολιτικός αρχηγός θα έχει στη διάθεσή του 90'' για να απαντήσει. Η διευκρινιστική ερώτηση θα γίνεται εντός 30'' και η απάντηση θα δίδεται σε 1 λεπτό.

Οι θεματικές ενότητες είναι:

α) Ευρωπαϊκή Ένωση και Εξωτερική πολιτική

β) Οικονομία και Ανάπτυξη

γ) Κοινωνική πολιτική και εργασιακά ζητήματα

δ) Παιδεία

ε) Περιβάλλον

στ) Διακυβέρνηση και Δημόσια Διοίκηση

[via]

Αλλος ένας πολιτικός "διάλογος"....

Cern 30 April 2009 The Latest from the LHC-Final magnet for the Sector 3-4 repairs

The Latest from the LHC

The 53rd and final magnet for the Sector 3-4 repairs was lowered into the tunnel on Thursday, 30 April, marking the end of repair work above ground.

ή

Ο 53ος και τελικός μαγνήτης για τον τομέα 3-4 επισκευάστηκε και κατέβηκε στη σήραγγα στις 30 Απριλίου (Πέμπτη) , χαρακτηρίζοντας το τέλος της εργασίας των επισκευών επάνω από το έδαφος.

Τωρα η δουλειά μεταφέρετε στο τούνελ

The final magnet, a quadrupole magnet designed to focus the beam, was lowered and transported to Sector 3-4 on Thursday last week. With all the magnets now underground, work in the tunnel will be focused on connecting the magnets together, while on the surface teams will be shifting their attention to replenishing the LHC’s supply of spare magnets.


Now we will split our ‘troop’ into two parts", explains Lucio Rossi, Deputy Head of the Technology Department. "The main group will be directly involved in the tunnel to ramp up with interconnection work as fast as possible. The second group will rebuild our stock of spare magnets."

In total 53 magnets were removed from Sector 3-4. Sixteen magnets that sustained minimal damage were refurbished and put back into the tunnel. The remaining 37 were replaced by spares, depleting the number of reserve magnets to nearly zero. As Rossi explains, the last magnet to be lowered "is really one of the last magnets of our stock - we could say it is the spare of the spares."

"Most of the spare magnets were ready to be ‘cryostated’ - put onto the cryogenic cover - and tested before going down to the tunnel. The final magnet, however, was still unfinished. "One of the reasons it took so long is because the ‘cold mass’ – the magnet itself - still had to be completed", confirms Rossi.

Once all interconnection work is completed in the tunnel, work will continue on the surface to repair the remaining damaged Sector 3-4 magnets to be kept as spares. By the end of the year, 15 should have been completed.

Δείτε και το σχετικό Βιντεο εδώ

---------------------------------------------------------------------------------

##Στην δεξιά στήλη υπάρχει το εικονίδιοαν πατήσετε τα υπογραμμισμένα γράμματα "Πάτα εδώ για να δεις ολες τις δημοσιεύσης στα Ελληνικά " θα μεταφραστεί όλο το blog στα Ελληνικά αλλα με κάποια σφάλματα στα βίντεο ή σε κάποιες λέξης ορολογίας.Δεν είναι και η καλύτερης ποιότητας μετάφραση αλλά βοηθάει στην κατανόηση##

[via]

A new LHC 'video και μερική επεξήγηση

A new LHC 'video news' is now out on CERN's YouTube channel:

Δείτε το βίντεο στο YouTube.Αν και είναι στα αγγλικά και κάποιοι να μην καταλαβαίνετε τα πάντα η εικόνα από μόνη της λέει πολλά.



Με λίγα λόγια δείχνει την επιχείρηση που θα πάρουν τους μαγνήτες και τους αγωγούς(είναι αυτοι οι μπλε "σωλήνες" που στην πραγματικότητα λέγονται δίπολα-dipole) που είχαν την διαρροή πέρυσι τον Σεπτέμβριο( στις 19 του μήνα) και θα το κατεβάσουν κάτω από την γη(στο δακτυλίδι που έχει σχηματίσει ο επιταχυντής περιμέτρου 27 χιλιομέτρων) με έναν τεράστιο γερανό[πάνω από 100 μέτρα κάτω από το έδαφος θα φτάσει το κομμάτι αυτό..] Το κάθε κομμάτι ζυγίζει περίπου 33 Τόνους έχει 50 μέτρα μάκρος και είναι "γεμάτο" με την τελευταία τεχνολογία που υπάρχει στον πλανήτη (βίντεο 4,31 λεπτά και εξής)

Επίσης λέει ότι στο Cern θα αναπτυχθεί για πρώτη φορα τόσο ισχυρό μαγνητικό πεδίο, δηλαδη περίπου 8 Tesla και τόσο χαμηλή θερμοκρασία 1,9 βαθμούς ( Κέλβιν) πάνω απο το απόλυτο μηδεν δηλαδή -271,1 Βαθμοί Κελσίου(εμεις στο σώμα μας έχουμε 36,6 βαθμούς Κελσίου ή αλλιώς 309,6 βαθμούς Κέλβιν..).Δεν πρέπει να ξεχάσουμε οτι η χαμηλότερη θερμοκρασία στο σύμπαν μπορεί να φτάσει τους -273 Κελσίου(C) δηλαδή τους μηδέν Κέλβιν(μηδέν Κελβιν= απόλυτο μηδέν)..Γιαυτό άλλωστε δεν χρησιμοποιούν παγάκια(!!) για να ψύξουν τους αγωγούς αλλα το στοιχειο ήλιο(Ηe) σε υγρή μορφή.

Τέλος τα μεγάλα αυτά κομμάτια του αγωγού θέλουν περίπου 1 ώρα για να μεταφερθούν με το ειδικό αμαξίδιο σε κάθε τομέα του επιταχυντή.Και τα κομμάτια που πρέπει να κατέβουν στο τούνελ είναι πολλά..

Πάντως δουλεύουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα αφού κατάφεραν και τους εφτιαξαν και τους κατέβασαν όλους σε 8 περίπου μήνες.

Μάης του '68

Μάης του '68

Ο όρος Μάης του '68 (γνωστός και ως Γαλλικός Μάης) περιγράφει την πολιτική και κοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των μηνών Μαΐου-Ιουνίου του 1968. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από κινητοποιήσεις των Γάλλων μαθητών και φοιτητών, επεκτάθηκαν με γενική απεργία των Γάλλων εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που άρχισε να παίρνει διαστάσεις επανάστασης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

Μερικοί φιλόσοφοι και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η εξέγερση ήταν το σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20ού αιώνα, επειδή δεν πραγματοποιήθηκε από μεμονωμένο πλήθος, όπως οι εργαζόμενοι ή οι φυλετικές μειονότητες, αλλά ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση, άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων.

Άρχισε ως σειρά απεργιών και καταλήψεων, που ξέσπασαν σε διάφορα πανεπιστήμια και γυμνάσια στο Παρίσι, μετά από τη διαμάχη με τους διοικητές των πανεπιστημίων και την αστυνομία. Οι προσπάθειες της κυβέρνησης του Σαρλ Ντε Γκωλ να λύσει τις απεργίες με τη δράση της αστυνομίας κατάφεραν μόνο να οξύνουν την κατάσταση περαιτέρω, οδηγώντας σε οδομαχίες με την αστυνομία στο Quartier Latin. Ακολούθησε γενική απεργία από τους σπουδαστές και απεργίες σε όλη τη Γαλλία από δέκα εκατομμύρια Γάλλους εργαζομένους, κατά προσέγγιση δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού. Κατά συνέπεια, ο Σαρλ Ντε Γκωλ διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και προκήρυξε νέες κοινοβουλευτικές εκλογές για τις 23 Ιουνίου 1968.

Η κυβέρνηση βρέθηκε υπό κατάρρευση, αλλά ο επαναστατικός αναβρασμός έπαψε να υπάρχει σχεδόν τόσο γρήγορα όσο προέκυψε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στις εργασίες τους, ωθημένοι από την Confédération Générale du Travail και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε καταδικάσει την εξέγερση και δεν συμμετείχε. Όταν τελικά πραγματοποιήθηκαν εκλογές τον Ιούνιο, το κόμμα του Ντε Γκωλ προέκυψε ακόμα ισχυρότερο από πριν.

Τα γεγονότα μπορεί να κατέληξαν σε πολιτική αποτυχία, αλλά είχαν τεράστιες κοινωνικές συνέπειες: μπορεί να μη διήρκεσαν ένα μήνα, αλλά ο όρος Μάης του '68 έγινε συνώνυμο με την αλλαγή των κοινωνικών αξιών. Στη Γαλλία, θεωρείται ως σημείο-σταθμός για τη μετάβαση από το συντηρητισμό (θρησκεία, πατριωτισμός, σεβασμός στην εξουσία) στις φιλελεύθερες ιδέες (ισότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, σεξουαλική απελευθέρωση). Στην Ευρώπη, αποτέλεσαν έμπνευση για παρόμοιους κοινωνικούς αγώνες αλλά και αφορμή για ρήξη ορισμένων κομματιών του σοσιαλιστικού κινήματος με τα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα.

Τα γεγονότα του Μαΐου

Μετά από μήνες συγκρούσεων μεταξύ των σπουδαστών και των Αρχών στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ στα περίχωρα του Παρισιού, το Πανεπιστήμιο έκλεισε στις 2 Μαΐου 1968 με λοκ άουτ από τη διεύθυνσή του. Οι σπουδαστές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης συναντήθηκαν στις 3 Μαΐου για να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο και την ενδεχόμενη αποβολή φοιτητών της Ναντέρ.

Τη Δευτέρα, 6 Μαΐου, η Εθνική Ένωση Σπουδαστών -η μεγαλύτερη φοιτητική ένωση στη Γαλλία ακόμα και σήμερα- και η Ένωση των Πανεπιστημιακών Καθηγητών κάλεσε σε πορεία όσους ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή της αστυνομίας στη Σορβόνη. Στην πορεία κατέβηκαν περισσότεροι από 20.000 φοιτητές, καθηγητές και διάφοροι υποστηρικτές με κατεύθυνση τη Σορβόνη, που παρέμενε κλειστή από την αστυνομία, η οποία κινήθηκε εναντίον του πλήθους, που άρχισε να διαλύεται. Ακολούθησαν οδομαχίες, κατά τις οποίες οι διαδηλωτές έστηναν πρόχειρα οδοφράγματα και η αστυνομία απαντούσε με δακρυγόνα. Εκατοντάδες φοιτητές συνελήφθησαν.

Στις 6 Μαΐου στην απεργία μπήκαν και οι μαθητές των λυκείων, οι οποίοι την επόμενη ημέρα ενώθηκαν με φοιτητές, καθηγητές και νέους εργάτες και συγκεντρώθηκαν στην Αψίδα του Θριάμβου απαιτώντας:

1. την απόσυρση όλων των ποινικών κατηγοριών εναντίον των συλληφθέντων φοιτητών
2. την απόσυρση της αστυνομίας από το Πανεπιστήμιο και
3. το άνοιγμα των Πανεπιστημίων της Ναντέρ και της Σορβόνης από τις Αρχές.

Οι διαπραγματεύσεις κατέρρευσαν, αφού οι σπουδαστές γύρισαν στις πανεπιστημιουπόλεις, έπειτα από ψεύτικη αναφορά πως η κυβέρνηση δέχτηκε τα αιτήματα, ανακάλυψαν όμως ότι οι σχολές ήταν ακόμη κλειστές. Οι φοιτητές βρίσκονταν σε επαναστατικό πυρετό.

Την Παρασκευή 10 Μαΐου, ένα τεράστιο πλήθος μαζεύτηκε στην Αριστερή Όχθη (Rive Gauche) του Σηκουάνα. Όταν η αστυνομία τους εμπόδισε να διασχίσουν το ποτάμι, το πλήθος κατέφυγε σε οδοφράγματα κι η αστυνομία επιτέθηκε στις δυο τα ξημερώματα έπειτα από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις. Οι οδομαχίες κράτησαν μέχρι το πρωί της επόμενης ημέρας, και προκάλεσαν εκατοντάδες τραυματισμούς και συλλήψεις. Τα γεγονότα μεταδίδοντας απευθείας από το ραδιόφωνο, ενώ την επόμενη ημέρα προβάλλονταν πλάνα στην τηλεόραση.

Η σκληρή αντίδραση της κυβέρνησης προκάλεσε κύμα αλληλεγγύης για τους απεργούς, ενώ πολλοί γνωστοί Γάλλοι τραγουδιστές και ποιητές ενστερνίστηκαν τις επαναστατικές ιδέες μετά την αποκάλυψη των αστυνομικών βιαιοτήτων. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα υποστήριξε απρόθυμα τους σπουδαστές, τους οποίους θεωρούσε τυχοδιώκτες και αναρχικούς, και οι σημαντικότερες Αριστερές Ομοσπονδίες, η Γενική Εργατική Συνομοσπονδία (Confédération Générale du Travail) και ο Σύνδεσμος Μηχανικών κάλεσαν σε μια ημέρα γενικής απεργίας και πορείας τη Δευτέρα 13 Μαΐου.

Εκείνη την ημέρα, πάνω από ένα εκατομμύριο πολιτών βγήκε στην πορεία στους δρόμους του Παρισιού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Ζωρζ Πομπιντού ανήγγειλε την απελευθέρωση των κρατουμένων και την επαναλειτουργία της Σορβόνης. Το κύμα των απεργιών εντούτοις δεν υποχώρησε, παρά το πλήθος εξοργίστηκε περισσότερο.

Όταν ξανάνοιξε η Σορβόνη, οι σπουδαστές την κατέλαβαν και την ανακήρυξαν αυτόνομο «λαϊκό πανεπιστήμιο». Περίπου 401 λαϊκές «επιτροπές δράσης» συστάθηκαν στο Παρίσι και αλλού στις εβδομάδες που ακολούθησαν για να εκφράσουν τις διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβέρνηση και τη γαλλική κοινωνία.

Στις επόμενες ημέρες, οι εργαζόμενοι άρχισαν να κάνουν κατάληψη στα εργοστάσια, ξεκινώντας με μια καθιστική διαμαρτυρία στις αεροπορικές εγκαταστάσεις κοντά στη Νάντη στις 14 Μαΐου, κατόπιν με μια άλλη απεργία σε εργοστάσιο συναρμολόγησης της Renault κοντά στη Ρουέν, η οποία επεκτάθηκε στα κατασκευαστικά εργοστάσια της Renault στην κοιλάδα του Σηκουάνα και στο παρισινό προάστιο Βoulogne-Billancourt. Μέχρι τις 16 Μαΐου οι εργαζόμενοι είχαν καταλάβει περίπου πενήντα εργοστάσια και μέχρι τις 17 Μαΐου 200.000 εργαζόμενοι απεργούσαν. Ο αριθμός αυτός διογκώθηκε σε δύο εκατομμύρια εργαζομένους την επόμενη ημέρα και έπειτα δέκα εκατομμύρια. Κατά προσέγγιση δηλαδή τα δύο τρίτα του γαλλικού εργατικού δυναμικού βρίσκονταν σε απεργία την εβδομάδα που ακολούθησε.

Αυτές οι απεργίες δεν καθοδηγήθηκαν από την Εργατική Ένωση, αντιθέτως έγινε προσπάθεια να κατευθυνθούν οι διαμαρτυρίες σε ζητήματα όπως υψηλότερες αμοιβές και άλλες οικονομικές απαιτήσεις. Οι εργαζόμενοι υπέβαλαν ένα ευρύτερο, πιο πολιτικό και ριζοσπαστικότερο αίτημα, απαιτώντας την παραίτηση της κυβέρνησης και του Προέδρου Σαρλ Ντε Γκωλ και, σε μερικές περιπτώσεις, προσπάθησαν να αναλάβουν την αυτοδιοίκηση των εργοστασίων όπου δούλευαν. Όταν η ηγεσία των εργατικών συνδικάτων διαπραγματεύτηκε με τις Ενώσεις των μεγαλύτερων εργοδοτών μια αύξηση 35% στο βασικό μισθό, μια αύξηση μισθών 7% και το μισό των κανονικών μισθών για τις ημέρες της απεργίας, οι εργαζόμενοι που είχαν καταλάβει τα εργοστάσια αρνήθηκαν να επιστρέψουν στις θέσεις τους, αν και αυτή η συμφωνία ήταν καλύτερη από ό,τι θα μπορούσαν να έχουν λάβει έναν μόνο μήνα νωρίτερα.

Στις 30 Μαΐου εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, καθοδηγούμενοι από την Εργατική Ομοσοπονδία, βαδίζουν στους δρόμους του Παρισιού, φωνάζοντας "Αντίο, Ντε Γκ

ωλ!"

Ενώ η κυβέρνηση έμοιαζε να είναι υπό κατάρρευση, ο Σαρλ Ντε Γκωλ επέλεξε να μην πει το αντίο, ωστόσο αναγκάστηκε να κρυφτεί και υπήρχε έτοιμο σχέδιο για τη φυγάδευσή του από τη χώρα. Αφού εξασφάλισε ότι διέθετε υπολογίσιμο αριθμό στρατιωτικών μονάδων για να τον καλύψουν, βγήκε την επόμενη ημέρα στο ραδιόφωνο -καθώς η Εθνική Τηλεόραση βρισκόταν σε απεργία- και ανήγγειλε τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και εκλογές που θα γίνονταν στις 23 Ιουνίου. Διέταξε τους εργαζομένους να επιστρέψουν στην εργασία τους, απειλώντας να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Τα γεγονότα του Ιουνίου

Από εκείνη τη χρονική στιγμή και έπειτα το επαναστατικό

αίσθημα των σπουδαστών και των εργαζομένων εξασθένισε. Οι εργαζόμενοι επέστρεψαν βαθμιαία στις εργασίες τους, ενώ άλλα εργοστάσια εκκενώθηκαν βίαια από την αστυνομία. Η Εθνική Ένωση Σπουδαστών ματαίωσε τις δημόσιες διαμαρτυρίες. Η κυβέρνηση κατάργησε διάφορες αριστερές οργανώσεις. Η αστυνομία επανέκτησε υπό τον έλεγχό της τη Σορβόννη στις 16 Ιουνίου, ενώ ο Σαρλ Ντε Γκωλ θριάμβευσε στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο και η κρίση έλαβε τέλος.

Ο Μάης του '68 σε διεθνές πλαίσιο

Ο Μάης του '68 δεν ήταν μια μεμονωμένη «γαλλική υπόθεση». Αντίθετα, υπήρξαν διαμαρτυρίες φοιτητών σε όλο τον κόσμο.

Τα γεγονότα προηγήθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον αποσύρθηκε από την προεδρική εκστρατεία το Μάρτιο του 1968, λόγω της αυξανόμενης λαϊκής διαμαρτυρίας. Ακολούθησε στις 4 Απριλίου η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και η φοιτητική κατάληψη και το κλείσιμο του Πανεπιστημίου Κολούμπια στις 23 Απριλίου.

Στο Μεξικό, τη νύχτα της 2ης Οκτωβρίου 1968, μια πορεία σπουδαστών τελείωσε μέσα σε έναν καταιγισμό σφαιρών στην Plaza de las Tres Culturas στο Tlatelolco, στην Πόλη του Μεξικού, δέκα μέρες πριν τους Ολυμπιακούς του 1968.

Τα φοιτητικά κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία ήταν απομονωμένα από την εργατική τάξη, αλλά στην Ιταλία και στην Αργεντινή και οι εργαζόμενοι ένωσαν τις δυνάμεις τους στις προσπάθειες να δημιουργηθεί μια ριζικά διαφορετική κοινωνία.

Στο Βέλγιο, φοιτητές από το φλαμανδικό πανεπιστήμιο Katholieke Universiteit Leuven διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην επιβολή της γαλλικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο, κάτι που οδήηγησε στη δημιουργία ξεχωριστού γαλλόφωνου πανεπιστημίου (Université catholique de Louvain).

Στην Ανατολική Ευρώπη, φοιτητές στην Πολωνία και στη Γιουγκοσλαβία διαμαρτυρήθηκαν εναντίον της περιστολής της ελευθερίας του λόγου από το κομουνιστικό καθεστώς ενώ στην Τσεχοσλοβακία η Άνοιξη της Πράγας διεύρυνε τα πολιτικά δικαιώματα μέχρι την καταστολή της από τη Σοβιετική Ένωση και τους συμμάχους της από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Πολλοί φοιτητές επίσης ασχολήθηκαν με τα ζητήματα του "Τρίτου Κόσμου". Δημιουργήθηκαν σοσιαλιστικά κινήματα με αναφορές στην Κούβα, το Βιετνάμ και την Κίνα, αναδεικνύοντας προσωπικότητες όπως ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα και ο Μάο Τσε Τουνγκ.

Συνθήματα

1. Il est interdit d'interdire.
2. Pouvoir à l'Imagination
3. Soyez réalistes, demandez l'impossible.
4. Lisez moins, vivez plus.
5. On achète ton bonheur. Vole-le.

Απο τα Γαλλικά στα Ελληνικά

1. Απαγορεύεται το απαγορεύεται.
2. Η Φαντασία στην Εξουσία
3. Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.
4. Διαβάστε λιγότερο, ζήστε περισσότερο .
5. Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την.

Υπάρχουν και άλλα πολλα.

[via],[via]

Δειτε φωτογραφίες της Εποχής εδώ και εδώ,

Ακόμα υπάρχουν και αφίσες εδώ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΘΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΝΙΚΗΘΗΚΑΝ...

Καλό μήνα σε όλους και να μην ξεχάσουμε να πούμε ενα μεγάλο ευχαριστώ (και ας μην το ακούνε) σε αυτους που "κατεκτησαν" αυτά για εμάς.Αυτοι ηταν στους δρόμους και όχι στους καναπέδες μπροστα στην Τηλεόραση οπως καταντήσαμε σήμερα εμείς οι σύγχρονοι επαναστάτες...